Nie wolno mu natomiast w rozliczeniach uwzględnić wydatków na naprawę części i urządzeń zamontowanych w celu przystosowania auta do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, np. sprzęgła automatycznego.
Takie stanowisko Ministerstwa Finansów przekazała jego rzeczniczka prasowa Magdalena Kobos w odpowiedzi na pytanie „Rz” (zobacz odpowiedź).
Ustawa z 1992 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa o PIT) przyznaje w art. 26 ust. 1 pkt 6 niepełnosprawnym i bliskim mającym ich na utrzymaniu prawo do pomniejszenia dochodu o wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych.
Wydatki te wskazano w ust. 7a art. 26 ustawy o PIT. W przepisie tym pkt 3 wymienia m.in. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji i ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.
Można by mniemać, że w tych naprawach mieszczą się także naprawy części i urządzeń zamontowanych w samochodzie w celu przystosowania go do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Jednakże, zdaniem ministerstwa, jest inaczej. Samochód bowiem – tłumaczy jego rzeczniczka – nie jest sprzętem, urządzeniem ani też narzędziem technicznym, o których mówi art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy.
Nie można też, według ministerstwa, wydatków na naprawę części i urządzeń zamontowanych w samochodzie w celu dostosowania go do potrzeb wynikających z niepełnosprawności zakwalifikować do innej grupy wydatków, wskazanej w innym punkcie art. 26 ust. 7a‚ a mianowicie pkt 2, tj. „na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności”.
W piśmie skierowanym do „Rz” podkreśla się, że zawarty w ustawie o PIT katalog wydatków rehabilitacyjnych ma charakter zamknięty; odliczeniu podlegają tylko wydatki wyczerpująco w nim wymienione. Dlatego rozszerzająca ich interpretacja jest niedozwolona.
Jeśli wolą ustawodawcy byłoby umożliwienie odliczenia od dochodu także wydatku na naprawę, o który chodziło w pytaniu „Rz”, to znalazłby się on w katalogu odliczeń – argumentuje ministerstwo.
Nie sposób podważyć reguły, że przepisów o ulgach, jako wprowadzających wyjątki od zasady powszechności opodatkowania, nie wolno interpretować rozszerzająco. Jednakże poza tym argumentacja ministerstwa wydaje się nie dość przekonująca.
Może więc jednak – wbrew jego stanowisku – wydatki na naprawę urządzeń lub części zamontowanych w samochodzie w celu przystosowania go do potrzeb wynikających z niepełnosprawności mieszczą się wśród wydatków na naprawę wskazanych w art. 26 ust. 7a pkt 3, a wydatki na ich wymianę – wśród wskazanych w art. 26 ust. 7a pkt 2?
Zainteresowani tym inwalidzi mogą podjąć próbę wyjaśnienia, zwracając się do dyrektora izby skarbowej o oficjalną interpretację. Jeśli będzie ona nie po ich myśli, mogą przedstawić sprawę pod rozwagę niezawisłego sądu. Na interpretację bowiem przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
Rzeczpospolita
